Klise bir söz vardir hani: Her ölüm erken ölümdür.
Kuskusuz böyledir; özellikle sevdiklerini kaybedip de böyle hissetmeyen var midir?
Bir de sadece ailesini, sevenlerini ve yakin çevresini degil, bir sehri böyle düsündürten insanlar vardir.
Fakat, asil olan, ne kadar degil, nasil ve ne için yasadigidir insan için.
Dogum ve ölüm tarihleri arasindaki zamani nasil doldurdugumuzudur asil mesele.
Resmi söylemiyle Dogansehir Belediye Baskani Vahap Küçük, Dogansehir halkinin ve tüm sevenlerinin ifadesiyle ise Vahap Amcamizin emaneti sahibine teslim edeli bir yil oldu.
Iyi ve hakikatli insanlarin anlam, deger ve önemi, bizleri hüzün içinde birakip gittiklerinde çok daha iyi anlasiliyor.
Vahap Amcamizin ani vefatinda da böyle oldu.
Yoklugu hergün biraz daha kendini hissettiriyor. Yerin altindakilerinin, üstündekilerinden daha hayirli oldugu günümüzde, böyle güzel insanlarin birer birer kayip gitmesi bizim talihsizligimiz olsa gerek.
Geride biraktiklari ise yeri doldurulmaz bir bosluk.
Onlardan kalan hatiralarla teselli bulabiliyoruz ancak.
Mesele gök kubbede hayirli ve hos bir sada birakabilmektir.
Bu yazi Vahap Küçük amcami tanima, onunla beraber olma ve onun güzel gönlünden sirayet eden güzelliklerin bir kismina sahit olan benim için mütevazi bir vefa borcudur.
Vahap baskanim Dogansehir'in güzel köyü Elmali'da, 1942 yilinda dünyaya geldi.
Babasinin tek erkek çocugu olmasindan dolayi orta ögreniminden sonra babasina yardim etmek, ailenin tarimsal üretimine katkida bulunmak için çiftçilikle istigal etmeye basladi. Sonraki yillarda ise çiftçiligin yani sira ticari faaliyetlerde bulundu.
Elmali Köyünden Dogansehir merkeze tasindiklarinda ticari faaliyetlerini çesitlendirerek ve yogunlastirarak devam ettirdi. Hem tarimsal üretim, hem ticari alandaki gayretleri, çaliskanligi ile birlesip, ortaya çikan kazanci da ihtiyaci olanla ve emek verenlerle paylasinca; paylasma bereketi, bereket dürüst bir yolun yolcusunu istigal ettigi alanlarda büyüttü.
Yardimseverlik ve cömertlik onun genetiginde olan hasletlerdendi. Yörede Vahap Aga olarak anilir. Tabii bu 'aga'lik, gönüllere sevgiyle kazindi; zira o, yoksulu koruyan, kollayan yardim eden, gerçekten ihtiyaci olana kosulsuz el uzatan, Allah rizasini kazanmak için infak etmeyi ilke edinen bir sahsiyetti.
Bu yönüyle Vahap Amca, ihtiyaci olanlarin ilk müracaat ettikleri zattir. Ikram etmek onun karakterini belirleyen temel bir ayrimdi.
Dogansehir’de çok sevilen, gönülden saygi gören bir kisilik oldugu için siyasi partilerin de ilk teklif götürdükleri kisilerin basinda geliyordu. Bu nedenle hayatinin önemli bir bölümü siyasetin içinde geçti. Fakat, önemli bir farkla; Vahap Amca, siyaseti kendisi için degil sahiden de yöre halkinin mutluluguna vesile olmak amaciyla yapti.
Dogdugu yere bu kadar derin bag kuran, dogdugu topraklara bu kadar yogun bir askla bagli olan baska bir insan var midir acaba?
Çocuklarinin tamami isleri nedeniyle Istanbul’da bulunduklarindan dolayi babalarinin da yanlarinda olmasini çok istemelerine ragmen o hiç bir zaman Dogansehir’den ayrilmayi düsünmedi; onun için mutlulugun cografyasi dogdugu, kök saldigi topraklardi; mutlulugun kaynagi ise bu topraklara variyla – yokuyla - tüm gücüyle hizmet etmekti.
Sesi ve bakisi müsfik, her hali ile gönül ehliydi. Ondaki yardim duygusu asla adrese bagli degildi; gönül cografyasi kadar genisti. Kapisini çalanlari asla geri çevirmezdi.
Egitim hizmetlerine, okumaya özel bir önem ve deger verirdi. Ihtiyaçlari giderilmis, burs verilmis bir ögrencinin yüzündeki memnuniyet tebessümü onun için dünyalara degerdi.
Dogansehir’e üniversite, ilkögretim okulu binasi, saglik ocagi, yurt binasi ve tekstil atölyeleri kurarak Dogansehir’in gelisimine katkilar sagladi.
Dogansehir’e bagli bütün köylerde yapilan hayir- hasenat islerinin arka planindaki gizli kahramandi.
Sadece ihtiyaci olan insanlar için degil, ilçedeki resmi kurumlarin ve sivil toplum kuruluslarinin halka hizmet için ihtiyaç duydugu çok sayida araç - gerecin temin edilmesi, parasal kaynaga katki yapilmasi gibi islerin de içinde olmaktan geri durmazdi.
2014 mahalli seçimlerinde Dogansehir belediye baskanligina seçildiginde, koltuguna oturmayi degil, her gün her saat sahada olmayi seçen bir halk tipi bir belediye baskani profili insa etti.
Görev yaptigi süre içerisinde maas almadi, sahsina ait otomobilini ve soförünü kullandi. Belediyedeki ikramlarin tamamini cebinden karsiladi. Resmi heyetlerin masraflarini dahi belediye bütçesinden degil, kendi özel bütçesinden harcadi.
Cömertti; sofrasi yerde tabiri tam ona uygundu. Misafirleri arasinda yoksulu da zengini de eksik olmazdi. Onun için zaten yoksul – zengin ayrimi yoktu; onun için sadece insan vardi.
Evinde ve makaminda kendisini ziyarete gelenlere kesinlikle yemek ikram etmeden göndermezdi. Sofrasinin ve gönlünün zenginligi herkesçe malumdur.
Çiftligine gelenlere kendi eli ile servis yapardi. Ramazan ayinda çiftlikte teravih namazi kilinir. Namaz sonrasi çay, tatli ve meyve ikrami esliginde Malatya’nin, Dogansehir’in ve memleketin tüm sorunlari konusulur, tartisilir, fikir alisverisi yapilirdi. Memlekete dair bu sicak sohbetler gecenin geç saatlerine kadar devam ederdi.
Evinin disinda ikramlarda ise hesabi kesinlikle kimsenin ödemesine müsaade etmezdi. Bu kadar cömert birisi olarak israfi da hiç sevmez kalan yemekleri paket yaptirirdi.
Dogansehir’de binasini kendisinin insa ettirdigi son derece modern Dogansehir Meslek Yüksekokulu’nu kazanan tüm ögrencilere burs vererek, bu okulu kazanan ögrencilerin ögrenim hayatlari boyunca rahatça egitim görmelerini ve ailelerine yük olmamasini saglayan bir burs sistemi kurdu. Üniversite tercih klavuzunda, bu okulu kazanan her ögrenciye kosulsuz burs verilmesini taahhüt etti ve bu taahhüdünü hayati boyunca yerine getirdi. Vefati sonrasinda da çok sevdigi ögrencilerine verdigi bu burs kesintiye ugramadan çocuklari tarafindan ödenmeye devam etti; bundan sonra da yine Vahap Amcamiz adina bu bursun ödenmesi devam edecek.
Dogansehir’deki ilk ve ortaögretim ögrencilerinin tamami okullarin açildigi gün, Vahap Amcalarinin hazirlattigi yardim ve destek paketlerini okul siralarinin üzerinde bulurlardi. Garip gureba ve ihtiyaç sahiplerinin hacet kapisiydi. Vermekten, paylasmaktan bu kadar haz alan baska birini tanimadim.
Nerede hayirli bir is varsa orada hazir bulunurdu. Nisan, dügün ve cenaze namazlari ve cenaze merasimlerine istiraki adeta kutsal bir vazife ve sorumluluk gibi görürdü.
Dinî bayramlarda, ailenin bütün fertlerinin Dogansehir’deki çiftlikte bir arada bulunmasi onun vazgeçmedigi gelenegiydi.
Dogansehir’de ihtilafli islerde hep hakem olmasi talep edilmis ve verdigi kararlardaki adalet terazisinde en ufak sapma olmadigi için herkes Vahap Amcalarinin verdigi kararlara memnuniyetle uymustur.
Dogansehir’de devletin yatirimlari onun gayret ve takibi sonucunda büyük bir hiz ile gerçeklesti ve bu sayede Dogansehir sehir hayatinin gerektirdigi birçok hizmeti alarak, hayat kalitesinin yükseldigi bir ilçeye dönüstü.
Ikinci dönem belediye baskanligi için saglik nedenleri ile evlatlarinin rizasi ve kendisinin istekli olmamasina ragmen israrlar sonucu yeniden aday olmus ve kazanmistir.
Yorulan kalbi daha fazla bu tempoya dayanamayarak emanetini 18 Haziran 2020 tarihinde, sahibine teslim etti.
Rabbim seferini mübarek ve Efendimize komsu eylesin.
>>HANIFI GÜL
Not: Bu yazi 17 Haziran 2021 tarihinde malatyasonsoz.com.tr sitesinden alintilanmistir, yazinin orijinali için asagidaki linki tiklayiniz.
https://malatyasonsoz.com.tr/mobil/modern-zamanlarin-kadim-agasi-vahap-kucuk-h373596.html
Ali KANDEMIR