Bir Insani Iyi Bilmek!

Hayat, onu birlikte yasadiginiz kisilerle anlamli olan ya da anlamini yitiren bir seydir. Kiz kardesim dogdugunda ben henüz 2 yasimdaydim. Dogumunu hatirlamiyorum bile, ama erkek kardeslerimden büyügü dogdugunda 7 yasimda, küçügü dogdugunda ise 19 yasimdaydim. Yasim ilerledikçe onlarin varligi hem sorumluluk hem de güç katiyordu bana. Ama bir yanim hep eksik gidiyordu. Kardeslerimin bana sigindigi gibi kendime zaman zaman siginacagim güvenli bir liman arayisi adeta içten içe beni kemiriyordu. Aslinda içimdeki bu arayis bosuna degilmis, çünkü bir abim varmis.

Benden 16 yil önce dünyaya gelen bir abim varmis ama bundan ne benim ne de onun haberi olmus. Ayni sehirde dogmus olmamiza ragmen ben onun yürüdügü yollari adimlarken o çoktan baska denizlere açilmisti. Ama ikimizin de farkinda olmadigi bir sey vardi. Bir birimizden haberimiz olmasa bile ayni yollarda yürüyor, kaderde bizi bulusturmak için kendi üstüne düseni yapiyordu. Sonunda ayni sehirde(Malatya) birbirimizden habersiz baslayan hikayelerimiz bir baska sehirde (Ankara) birlesti.

Abimle tanistigimizda ben 27 yasimdaydim. Ancak tanistigimizda bile ne ben, ne de o bu durumu bilmiyorduk. Sonra her geçen gün kardes oldugumuzu anlamaya basladik. O, adeta bende gençliginde belki de eksik kalan hikâyesini tamamliyor, ben de ondan; yasayarak ögrenecegim birçok seyi yasamadan ögreniyordum. Yeni evlenmis biri olarak esine nasil davranilacagini adeta kelime kelime ögretiyordu. Daha çocuklarim yokken bana erkek çocuguna nasil babalik yapilir, kiz çocuguna nasil babalik yapilir ayri ayri isliyordu. Insanlar karsiliksiz nasil sevilir, incinsen bile incitmeden nasil dost olunur onu gösteriyordu.

Yüregine o kadar çok sey yüklemisti ki, yasi genç olmasina ragmen kalbi, onun yüklediklerini belki de tasiyamiyordu ve sik sik onu zorluyordu. Ama abim, hastaliktan bile güç aliyor, esi ile birlikte adeta hastaliga karsi savasiyordu. Diger taraftan geç tanismis olmanin verdigi bir duygu ile ikimizde eksik geçen yillarin acisini çikariyorduk. Günler, aylar ve yillar adeta birbirini kovalarken, sürekli yeni dostlar biriktiriyordum. Nereden bilebilirdim ki bu dostlari, o kadar hizli biriktirmemizin aslinda onun yokluguna hazirlik oldugunu! Bu arada hastane süreçleri artiyordu ve en son girdiginde ise aslinda, bizi bir vedaya hazirliyordu.

Sonunda hepimiz için kaçinilmaz olan o son geldi. Her ölüm gibi onun ölümü de erken ve zordu. Onu taniyan herkeste hüzün vardi ama hüzünden daha çok herkes bir parçasini kaybetmis gibiydi. Çünkü benim sadece kendime özel hissettigim o duygulari Nurullah abi herkese vermis. O sadece bana abi olmamisti. Birçok insana abi, birçoguna kardes, birçoguna ise gerçek bir dost olmustu. Onu topraga teslim ettikten sonra fark ettim ki, aslinda birbirini tanimayan insanlardan kocaman bir aile olusturmustu. Onun sayesinde tanistigimiz insanlarla onun ayriligina teselli bulmaya çalisirken her birimizde biraktigi güzel izleri anlatiyorduk.

Ölümünde dahi hepimize bir ders vermisti. Bütün ömrünü, Islam’a ve Insana adayan bu adam, musalla tasinda uzanirken, onu taniyanlara sorulan “nasil bilirdiniz” sorusu kocaman ve gönülden bir “IYI BILIRDIK”  cevabi ile karsilik buluyordu. Bir insan için, onu taniyan herkesin cani-gönülden iyi bilirdik cevabi kadar degerli bir sey yoktur herhalde.

Neydi onu iyi yapan? Bir kadina nasil davranilir sorusuna cevap vermesi mi? Yoksa çocuklara nasil baba olunur onu ögretmesi mi? Ya biriktirdigi dostlar, insanlari Allah için sevmesi, ne kadar incinse de asla incitmemesi mi? Onu en çok yoran hastaligi ile dahi barisik yasiyordu. Çünkü o iyi bir insandi. Ben de, taniyan herkeste; onu “IYI BILIRDI”.

Doç. Dr. Mehmet SAGLAM

Kaynak: hertaraf.com (3 Kasim 2020)