SIYAH KAR

Çocuklar mutsuz, çocuklar üzgün,
Bekledikleri, özledikleri kar yagmiyordu,
Oysa çocuklar için kar, kendileri gibi saf ve dogal bir mutluluk.
Sonra gök açildi, taneler inmeye basladi.

Düsen her kar tanesi yeni bir heyecan, yeni bir umut.
Çocuklar mutlu, gün geceye dönerken her taraf beyaz bembeyazdi.
Uykuya gözlerine yuman her çocuk o gece bütün sehri beyazlar saracak diye hayal etti.
Rüyalarda bembeyaz kar yiginlari, beyazlara boyanmis oyunlar.

Gece ilerliyor, kar artiyor, umutlar çogaliyor.
Biri huzursuz, biri mutsuz, kar tanelerini en çok özleyen, bekleyen oydu aslinda,
Neden mutsuz, neden huzursuzdu toprak,
Gecenin en karanlik oldugu saatte topragin huzursuzlugu arttikça artti.

Sonunda olan oldu, toprak içindeki kirginliklari, kizginliklari kusmaya basladi. 
Gece çok karanlikti, uykular çok derin,
Toprak ne karanlik dinledi, ne de uyku,
Herkesi uyandirdi, bazilari hiç uyumamak üzere uyandi, bazilari da acilara,

Uykuya mutlu dalan çocuklar korkuya uyandi,
Beyaz yagan kar, gece siyah kar olmustu.
Siyah kar güzel degildi, çocuklar sevmedi onu,
Gece bitti ama toprak durmadi, kirginliklarini/kizginliklarini yine kustu.
Çocuklar mutsuzdu ve çok korkuyordu, toprak niye kizgin, kar niye siyahti?